Κωνσταντίνος Δημ. Γραβιάς
Πτυχιούχος Οικον. Παν/μίου Πειραιά
Λογιστής – φοροτεχνικός
Πάει κι αυτός ο χρόνος, φτάνει στο τέλος του κι ετοιμάζεται να δώσει τη σκυτάλη στον καινούργιο. Πάντοτε, τέτοιες μέρες, κάνω έναν μικρό απολογισμό. Ανάμεικτα συναισθήματα, πολλές οι σκέψεις, όταν μάλιστα και τούτη η χρονιά ήταν για μια ακόμη φορά ιδιαιτέρως επιβαρυμένη, με το βρόχο των υποχρεώσεων να μας πνίγει ολοένα και περισσότερο.
Αυτές τις μέρες, φροκαλίζοντας την ψυχή μου, βρίσκομαι μπροστά και σε πράγματα ή καταστάσεις που με στενοχώρησαν, που με άγχωσαν, που με πίκραναν. Εκτός αυτού όμως, βρίσκομαι αντιμέτωπος και με την αυτοκριτική. Ελπίζω, να κάνουν την αυτοκριτική τους και όλοι εκείνοι που έχουν μεγάλο μερίδιο ευθύνης για την κατάσταση που έχει δημιουργηθεί στον κλάδο μας.
Τούτες τις τελευταίες μέρες του χρόνου, ψάχνω για άλλοθι για όσα δεν έπραξα, για τις λέξεις που δεν τόλμησα να ψελλίσω, για τα συναισθήματα που έπνιξα. Ψάχνω πρόσχημα για εκείνα τα όνειρα που μουτζούρωσα, για τα λάθη που επανέλαβα, αλλά και την αξιοπρέπειά μου που, για πολλοστή φορά την τσαλάκωσα για να αντεπεξέλθω στην πίεση της καθημερινότητας.
Πάει κι αυτός ο χρόνος λοιπόν, κι εγώ ψάχνω ακόμη για δικαιολογίες για όλες τις στιγμές που χάθηκαν ανάμεσα σε χιλιάδες σελίδες νόμων, αποφάσεων και ασαφών εγκυκλίων και στη λαίλαπα των myDATA που σαρώνει τα πάντα. Ψάχνω πρόφαση για όσες στιγμές συμβιβάστηκα, που επαναπαύτηκα και δεν αντέδρασα, που δεν όρθωσα το ανάστημά μου έτσι όπως θα πρεπε.
Έφυγε άλλος ένας χρόνος. Όπως έχω σημειώσει ξανά σε έναν παλαιότερο σχολιασμό, ο χρόνος είναι παμπόνηρος γιατί ντύνει τις στιγμές με τέτοιες φορεσιές που περνούν σχεδόν απαρατήρητες από μπροστά μας όταν χανόμαστε στον λαβύρινθο της δουλειάς. Και οι στιγμές κάθε μέρα περνούν από δίπλα μας και χάνονται καθώς σουρουπώνει, γίνονται σκιές στο σκοτάδι. Την άλλη μέρα, πάλι στέκονται δίπλα μας, όμως τις θεωρούμε τόσο ασήμαντες έτσι απλά όπως είναι ντυμένες που δεν τους δίνουμε καμία σημασία. Χρειάζονται ακριβά «δίδακτρα» και πολύς κόπος για να μάθουμε να ξεχωρίζουμε μέσα στο συρφετό του κόσμου και των υποχρεώσεων την ανεκτίμητη αξία αυτών των μικροκαμωμένων στιγμών, που μέσα στην απλότητά τους, κρύβεται η πραγματική ευτυχία.
Πάει κι αυτός ο χρόνος, κι αναλογίζομαι πως δεν πρέπει να ψάχνω πλέον για άλλοθι. Άραγε, άξιζε όλο αυτό το άγχος και η πίεση που πέρασα (που περάσαμε ως κλάδος); Την απάντηση πιστεύω πως όλοι μας τη γνωρίζουμε. Η κάθε στιγμή, η κάθε ώρα από το χρόνο μας, αξίζει πολύ περισσότερα από όσα νομίζουμε και κάποιες φορές δεν πρέπει να τις χαραμίζουμε μόνο για την διεκπεραίωση των υποχρεώσεων που όπως φαίνεται δεν έχουν σταματημό.
Καθώς όμως κοντοζυγώνουμε στο κατώφλι του νέου έτους, διακρίνω και μια χαραμάδα φωτός που υποφώσκει στο σκοτάδι κι αποτελεί την ελπίδα. Ας συνεχίσουμε να δίνουμε και τη νέα χρονιά τον καλύτερό μας εαυτό σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής, όσο άσχημες κι αν είναι οι συνθήκες. Να παλέψουμε με ενεργή συμμετοχή για την πραγματοποίηση των δίκαιων αιτημάτων μας. Όμως, να μην πάψουμε ποτέ να προσφέρουμε και να προσπαθούμε να κάνουμε χαρούμενους τους ανθρώπους γύρω μας ακόμη και στις δυσκολίες που φέρνει η ζωή. Να μη ξεχνάμε πως σημασία έχει να παραμείνουμε άνθρωποι!
Καλή χρονιά σε όλες και όλους τους συναδέλφους. Υγεία και ό,τι άλλο επιθυμείτε.
Θερμές ευχές κι από όλη την ομάδα του Taxheaven.