Κωνσταντίνος Δημ. Γραβιάς
Πτυχιούχος Οικον. Παν/μίου Πειραιά
Λογιστής – φοροτεχνικός
Μέσα στον κουρνιαχτό που σηκώνεται καθώς απλώνει ολοένα και περισσότερο τα πλοκάμια της η αδάμαστη πολυνομία, πίσω από τις θεσμικές αβελτηρίες που στραγγαλίζουν κάθε προσπάθεια προγραμματισμού ή μακρόπνοου σχεδιασμού, παράμερα από τα αριθμητικά δεδομένα της πληθώρας των υποβολών, εκεί που κάμπτονται τα όρια της ανθρώπινης αντοχής, κρύβεται το ανθρώπινο στοιχείο του συναδέλφου λογιστή.
Θα τον βρεις χαμένο μέσα σε χιλιάδες σελίδες νόμων, αποφάσεων και ασαφών εγκυκλίων καθώς προσπαθεί να ισορροπήσει πάνω στο τεντωμένο σχοινί. Το φως στο γραφείο του είναι ανοιχτό μέχρι αργά το βράδυ, εργάζεται ακόμη και τις αργίες για να τα βγάλει πέρα αποστερώντας από τον εαυτό μια στάλα χαλάρωσης με την οικογένεια και τους φίλους του. Ένας ακάματος στρατιώτης που έχει να αντιπαλέψει πλέον και τους σύγχρονους ψηφιακούς εχθρούς που τον απομυζούν σε καθημερινή βάση. Το μυαλό του είναι πλημμυρισμένο από την ανασφάλεια και το άγχος. Η ψυχή του στέγνωσε από συναισθήματα.
Τον άνθρωπο λογιστή όμως, καθώς φαίνεται, η πολιτεία τον έχει κατατάξει στην κατηγορία των άφθαρτων, αφού δεν μπορεί καν να αρρωστήσει και να παραμείνει σπίτι του. Η αρρώστια του για το ευνομούμενο κράτος μας δεν φαίνεται να είναι κάτι σημαντικό, αφού εδώ και τόσο καιρό δε θεσπίζεται το πλαίσιο για την ασθένειά του ή για την εγκυμοσύνη για τις γυναίκες συναδέλφους. Πόσο δύσκολο είναι άραγε να γραφούν δυο αράδες από τους θεσμικούς παράγοντες; Σε άλλες περιπτώσεις οι ίδιοι θεσμικοί δείχνουν απίστευτα αντανακλαστικά, εδώ όμως κωφεύουν και κωλυσιεργούν χαρακτηριστικά, παρά τις οχλήσεις των συλλόγων μας.
Όμως, ο άνθρωπος λογιστής, δυστυχώς συμβαίνει συχνά να αρρωσταίνει ή να παθαίνει ατυχήματα, να τρέχει στα νοσοκομεία και στους γιατρούς και είναι απαράδεκτο εκείνες τις ώρες να ‘χει στο νου τις ατελείωτες φορολογικές, εργατικές και ασφαλιστικές υποχρεώσεις. Είναι αδιανόητο, συνάδελφοι με σοβαρές παθήσεις, συνάδελφοι που νοσηλεύονται, που πονούν, που ταλαιπωρούνται, που υποφέρουν, να προσπαθούν να διεκπεραιώσουν ακόμη και από το κρεβάτι του νοσοκομείου τις υποχρεώσεις τους, επειδή οι ιθύνοντες δεν θεσπίζουν ένα σαφές νομικό πλαίσιο ασθένειας. Είναι επίσης απαράδεκτο, οι γυναίκες λογίστριες να μην μπορούν να χαρούν την εγκυμοσύνη και την γέννηση των παιδιών τους και να τρέχουν ασθμαίνουσες για να προλάβουν τις ατελείωτες υποχρεώσεις. Και μπορεί να λειτουργεί στις περισσότερες περιπτώσεις η συναδελφική αλληλεγγύη, όμως αυτό δεν επαρκεί όταν λείπει η νομοθετική ρύθμιση.
Πολλοί συνάδελφοι μας έφυγαν από το ζωή κι όσο κι αν ακούγεται περίεργο σε κάποιους, καθώς το τέλος ζύγωνε εκείνοι έχοντας πάντα υψηλό το αίσθημα του επαγγελματισμού, ακόμη και τις τελευταίες στιγμές έκλειναν υποχρεώσεις (για τους συναδέλφους που έφυγαν).
Κάπου εδώ όμως πρέπει να σταματήσουμε. Όχι γιατί στέρεψαν όσα είχαμε να πούμε, αλλά γιατί όσα γράψαμε δεν έχουν καμία σημασία μπροστά στα λόγια της συναδέλφου κας Πετρίδου. Σεβασμός μόνο. Τα λόγια της, κόλαφος για όλους αυτούς που ζεσταίνουν με τις έδρες τους τα βουλευτικά έδρανα και που σφυρίζουν αδιάφορα.
Αξίζει σεβασμός σε όλες και όλους τους συναδέλφους που ενώ ασθενούν παραμένουν στις επάλξεις. Για τους ιθύνοντες χρειάζεται αυτοκριτική και το μόνο που μένει είναι να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων και να λύσουν επιτέλους το μείζον αυτό ζήτημα.