Ποιος ξέρει τι μοίρα θα είχε αυτή η ταινία (που βγαίνει στα σινεμά με δυο χρόνια καθυστέρηση) αν ο πρωταγωνιστής της, Τζόναθαν Μέιτζορς, δεν είχε βρεθεί κατηγορούμενος για επίθεση και σωματική βλάβη στην τότε σύντροφο του – συμβάν που οδήγησε στον αποκλεισμό του από τη βιομηχανία του θεάματος.
Μέχρι εκείνη τη στιγμή ήταν μάλλον ο μεγαλύτερος αφροαμερικανός σταρ της εποχής του, η πτώση πρέπει να ήταν θεαματική. Το γνωστό ερώτημα, για τον καλλιτέχνη και το έργο του, επιστρέφει: Μπορείς να απομονώσεις το συμβάν απολαμβάνοντας την ερμηνεία του Μέιτζορς στο «Όνειρα Ιλουστρασιόν» γι’ αυτό που είναι; Η αλήθεια είναι πως, για να απομονωθεί το έργο, πρέπει να είναι σπουδαίο από μόνο του. Αυτό δε σημαίνει φυσικά πως ο καλλιτέχνης «συγχωρείται» σε ανθρώπινο επίπεδο – αλλά το έργο του οφείλει να κρίνεται με άλλους όρους.
Ο Μέιτζορς λοιπόν είναι καλός εδώ, στο ρόλο ενός μοναχικού μπόντι μπίλντερ με σοβαρά ψυχικά τραύματα. Όσο πανίσχυρος δείχνει, τόσο εύθραυστος είναι, και το βλέμμα του μοιάζει μονίμως φοβισμένο, εκτός από τις στιγμές που φωτίζεται από το όνειρο του, την κατάκτηση ενός τίτλου που θα του χαρίσει τη δόξα. Ο Ελάιτζα Μπαίνουμ, σκηνοθετώντας ένα σενάριο που έγραψε ο ίδιος, ρίχνει πολλές κλεφτές ματιές στο «Οργισμένο Είδωλο» του Σκορσέζε, κι ας είναι έγχρωμη η δική του ταινία. Ο Κίλιαν όμως, ο ήρωας που ενσαρκώνει ο Μέιτζορς, δεν είναι Τζέικ Λα Μότα. Δεν έχει σκοτεινές περιοχές – παρά τις δολοφονικές του φαντασιώσεις που αναιρούνται καθησυχαστικά – ούτε κρύβει μέσα του έναν μάρτυρα. Η δε μελιστάλαχτη μουσική, γαργαλά επίμονα την «ανθρωπιά» μας. Επειδή λοιπόν ο Μέιτζορς δεν μπορεί να είναι κάτι παραπάνω από καλός με έναν τόσο φτωχά γραμμένο ρόλο, επειδή δε θα μπορούσε να είναι σπουδαίος σε μια ταινία που είναι απλώς συμπαθητική, τι κάνεις; Σκέφτεσαι, αναπόφευκτα, τη δική του ιστορία. Και αναρωτιέσαι πόσο πιο ενδιαφέρουσα θα ήταν η ταινία αν ο ρόλος τον πίεζε να βυθιστεί στα δικά του σκοτάδια.
Δηλώνω επίσης απογοητευμένος από την νέα ταινία του Ράιαν Κούγκλερ με τίτλο «Αμαρτωλοί», μια περιπέτεια τρόμου με κωμικές πινελιές – ουσιαστικά ένα άτυπο ριμέικ του «Απ’ το σούρουπο ως την αυγή» τοποθετημένο στον Αμερικάνικο Νότο του ’30, με τον Μάικλ Μπ. Τζόρνταν (σε διπλό ρόλο, λες και υπήρχε λόγος) να τα βάζει με λευκούς Ιρλανδούς βρικόλακες, που, με τη σειρά τους, «σπέρνουν» τη βαμπιρική νόσο και στους ομόφυλους του. Η ταινία αδυνατεί να βρει τη σωστή ισορροπία ανάμεσα στο γκροτέσκο και το αστείο (η προαναφερθείσα ταινία του Ροντρίγκεζ φαντάζει ξαφνικά αριστούργημα!) και αυτό είναι εντέλει που σε ξενερώνει, παρά την αισθητική φροντίδα και το blues σάουντρακ (εμφανίζεται και ο Μπάντι Γκάι στο φινάλε…).
You must be logged in to post a comment.