«Άνθρακες» φαίνεται να αποδεικνύεται η θρυλούμενη πρωτιά της ακροδεξιάς στη νέα γαλλική Εθνοσυνέλευση.
Το «υγειονομικό τείχος» που όρθωσαν τα δημοκρατικά κόμματα στον δεύτερο γύρο των εκλογών στη Γαλλία, αποδείχθηκε απροσπέλαστο. Με τους Γάλλους να σπάνε όλα τα ρεκόρ προσέλευσης στις κάλπες από το 1981 και τη νίκη τότε του Φρανσουά Μιτεράν.
Διαψεύδοντας μάλιστα όλες τις προβλέψεις, το Νέο Λαϊκό Μέτωπο της ενωμένης αριστεράς φαίνεται να επιτυγχάνει μια εκπληκτική νίκη και να αναδεικνύεται πρώτη δύναμη, σύμφωνα με όλα τα exit polls.
Η ακροδεξιά Εθνική Συσπείρωση (RN) της Μαρίν Λεπέν, που ήλπιζε σε απόλυτη πλειοψηφία, δεν αποκλείεται να καταλήξει τελικά στην τρίτη θέση, πίσω και από το κυβερνητικό στρατόπεδο του προέδρου Εμανουέλ Μακρόν.
O πρωθυπουργός Γκαμπριέλ Ατάλ θα υποβάλει σήμερα την παραίτησή του.
Σύμφωνα με τις προβλέψεις, κανένα από τα τρία μπλοκ δεν θα έχει την απόλυτη πλειοψηφία.
Αλλά ο πιο εξέχων εκπρόσωπος της αριστεράς, Ζαν Λικ Μελανσόν, δήλωσε ότι «το Νέο Λαϊκό Μέτωπο είναι έτοιμο να κυβερνήσει».
Δεν είναι ακόμη σαφές εάν ο Μακρόν θα δεχθεί να διορίσει πρωθυπουργό από τις τάξεις της αριστεράς. Με έναν αρχηγό κυβέρνησης από το αριστερό στρατόπεδο, η διακυβέρνηση θα γινόταν σημαντικά πιο δύσκολη για τον πρόεδρο.
Η Γαλλία απειλείται τώρα με πολιτική παράλυση, γιατί ένα χρόνο θα υπάρχουν τρία ισχυρά πολιτικά μπλοκ στην Εθνοσυνέλευση. Νέες εκλογές αποκλείονται για 12 μήνες.
Μια κυβέρνηση συνασπισμού θα ήταν καινοτομία. Τέτοιες κυβερνήσεις δεν υπάρχουν ακόμη στη Γαλλία, λόγω της έντονης πολιτικής πόλωσης στην πρόσφατη πολιτική ιστορία της χώρας.
Σε κάθε περίπτωση, η Γαλλία βρίσκεται μπροστά σε μια ιστορική καμπή. «Είναι μια Γαλλία φουσκωμένη σαν μπαλόνι που ετοιμάζεται να σκάσει», γράφει η Le Monde. Να εκραγεί από χαρά, από θυμό ή με δάκρυα;
Το μόνο σίγουρο αυτή τη στιγμή είναι ότι κάτι θα σκάσει στη Γαλλία τους επόμενους μήνες. Ή μήπως μέρες και εβδομάδες.
Άλλοι μιλούν για «Μάη του 1981», όταν εξελέγη πρόεδρος ο Μιτεράν. Άλλοι για «Μάη του 1968».
Πολλοί βλέπουν επιστροφή στη σύντομη 4η Γαλλική Δημοκρατία (1946-1958) του στρατηγού Ντε Γκολ, που είναι συνώνυμη με την πολιτική αστάθεια στην ιστορία της Γαλλίας.
