Είναι γεγονός αδιαμφισβήτητο πως μετά την εξάπλωση της πανδημίας και του ορυμαγδού των εξελίξεων σε ό,τι αφορά στην εφαρμογή των νέων μέτρων, ο ρόλος του λογιστή-φοροτεχνικού ήταν κάτι παραπάνω από καταλυτικός. Ο λογιστής (ελεύθερος επαγγελματίας ή εργαζόμενος μισθωτός), χωρίς να λογαριάζει ωράρια και αργίες, στάθηκε δίπλα στον επιχειρηματία και στον εργαζόμενο, αποστερώντας από τον εαυτό του και απ΄την οικογένειά του λίγες στιγμές χαλάρωσης. Είναι αξιοσημείωτο πως, μέσω των λογιστικών γραφείων υλοποιήθηκαν όλες οι απαραίτητες ενέργειες προκειμένου να λάβουν όλοι οι δικαιούχοι όσα αποφασίστηκαν από την κυβέρνηση. Βέβαια, επί της ουσίας, η πολιτεία δεν αναγνώρισε εμπράκτως την τιτάνια προσπάθεια ενός ολόκληρου κλάδου, ενώ κάποιες ευχαριστίες που ψέλλισαν υπηρεσιακοί παράγοντες ή υπουργοί αποδείχθηκαν εν τέλει άνευ ουσίας, αφού οι πράξεις τους έδειξαν πως δε μας σέβονται.
Μέσα σε όλα αυτά που βιώνουμε, πίστευα πως θα υπήρχε μεγάλη συσπείρωση στην κοινότητά μας, κάτι που δυστυχώς δε βλέπω. Περαιτέρω, διαπιστώνω με θλίψη πως πληθαίνουν τα φαινόμενα «κανιβαλισμού» μεταξύ συναδέλφων, γεγονός οξύμωρο αν αναλογιστεί κανείς πως εδώ και χρόνια δεχόμαστε την ίδια πίεση και εργαζόμαστε κάτω από τις ίδιες αντίξοες συνθήκες.
Κι ενώ μπορεί να φαίνεται σε πολλούς
πως μηρυκάζω, θα τονίσω για μία ακόμη φορά πως δε χρειάζονται κώδικες δεοντολογίες για να μάς υποδεικνύουν το σεβασμό που οφείλουμε απέναντι σε κάθε συνάδελφο, ελεύθερο επαγγελματία ή μισθωτό, ασχέτως αν διαφωνούμε με όσα πρεσβεύει. Κάποιες συμπεριφορές δεν πρέπει να μας τις επιβάλλουν, είναι αυτονόητες και πρέπει να βγαίνουν αυθόρμητα, δίχως υποδείξεις.
Η αλληλεγγύη είναι αυτή που θα μας οδηγήσει ένα βήμα παρακάτω. Ειλικρινής διάλογος που θα λειάνει τις όποιες διαφορές, ενωτικές κινήσεις και έμπρακτη προσφορά, θα οδηγήσουν στη δημιουργία ενός αρραγούς μετώπου που θα βοηθήσει τον κλάδο μας να αρθεί στο ύψος των περιστάσεων καταλαμβάνοντας έτσι τη θέση που του αξίζει στην οικονομική και κοινωνική ζωή του τόπου. Ταυτόχρονα, μέσω των συλλογικών διεκδικήσεων και της αναζήτησης λύσεων, θα φύγει και το σκιάχτρο της ανεργίας που χτυπά την πόρτα πολλών γραφείων και εργαζομένων.
Σχετικά με την αντίδρασή μας όπως έχουμε ξαναπεί, η συζήτηση είναι μεγάλη. Γιατί, γύρω από το θέμα αυτό, αν μετρήσουμε πάλι τα λάθη μας, θα διαπιστώσουμε πως όλα είναι εδώ, δε θα λείπει κανένα. Πρέπει επιτέλους να γυρίσουμε σελίδα. Συμμετοχή, προτάσεις και πρόγραμμα χρειάζονται που θα αξιολογηθούν από τα συλλογικά όργανα και στη συνέχεια θα ακολουθήσουν τη φάση της υλοποίησης μέσω της σοβαρής διεκδίκησης.
Το θυμόσαστε; To 1982 ο διεθνούς φήμης συνθέτης και βραβευμένος με όσκαρ Βαγγέλης Παπαθανασίου έγραψε το μουσικό σήμα των ειδήσεων της ΕΡΤ, μια μουσική που ακούγεται ως σήμερα.
Το θυμόσαστε; Το μουσικό σήμα της μακροβιότερης αθλητικής εκπομπής «Αθλητική Κυριακή» συμπυκνώνει την ατμόσφαιρα της Κυριακής στο σπίτι και την απόλαυση του βασιλιά των σπορ απ’ την οθόνη. Το μουσικό σήμα της εκπομπής, λοιπόν, ανήκει στον Χρήστο Λεοντή. Ο συνθέτης είχε αποκαλύψει την άγνωστη και ολίγον παράδοξη ιστορία του σήματος που ακούμε μέχρι σήμερα: «Η ραδιοφωνική εκπομπή τού ΠΡΟ-ΠΟ είχε χορηγό τον Παπαστράτο και έγραψα τη μουσική κατά παραγγελία το 1969, λίγο πριν φύγω για το Παρίσι. Στη συνέχεια, βέβαια, η γυναίκα του Αλέκου Πατσιφά της Lyra, που δούλευε τότε στην ΕΡΤ, χρησιμοποίησε τη μουσική για την “Αθλητική Κυριακή”. Μια μουσική που έμεινε ως σήμερα (πηγή Τα ΝΕΑ).
Κωστή, συγχαρητήρια για μία ακόμη φορά για τη γενικότερη προσφορά σου στο χώρο μας.
■Λοιπά και διάφορα (και όχι αδιάφορα)
Είναι χαρακτηριστικός και διαχρονικός ο διάλογος του Βαγγέλη Πρωτοπαππά (Λυμπεριάδης ο Νάξιος) με τον Βασίλη Λογοθετίδη (στρατηγός Δεκαβάλας) από την ταινία «Ένας ήρωας με παντούφλες».
«Η πατρίδα δεν έχει υποχρέωση σε κανέναν στρατηγέ μου. Γιατί ό,τι κάνει κανείς για την πατρίδα του, και αυτό εσύ το ξέρεις καλύτερα από κάθε άλλον, δεν είναι ρουσφέτι είναι καθήκον.Αλλά στρατηγέ μου, αν σε όλους αυτούς τους ήρωες που αγωνιστήκανε για αυτό τον τόπο, τους στήναμε και από ένα άγαλμα, θα φρακάριζαν οι δρόμοι και οι πλατείες και δε θα ‘χαμε μέρος να περπατήσουμε».
Πόση πίεση μπορεί να ασκηθεί από ένα αρχείο που στέλνεται —όχι από εμάς αλλά για λογαριασμό μας— στην Α.Α.Δ.Ε. και το οποίο μάς αφορά; Για σκεφτείτε λίγο…
Σε συνέχεια όσων ανέφερα στον πρόλογο του σημερινού σχολίου περί αλληλεγγύης, κλείνω με ένα ποίημα με τίτλο «Να σκέφτεσαι τους άλλους». Καλή συνέχεια σε όλες και όλους.
Καθώς ετοιμάζεις το πρωινό σου, να σκέφτεσαι τους άλλους. Μην ξεχνάς να ταΐζεις τα περιστέρια. Όταν πολέμους ξεκινάς, να σκέφτεσαι τους άλλους. Μην ξεχνάς όσους λαχταρούν την ειρήνη. Όταν πληρώνεις το νερό, να σκέφτεσαι τους άλλους. Εκείνους που μόνο τα σύννεφα έχουν να τους θηλάσουν. Όταν γυρνάς στο σπιτικό σου, να σκέφτεσαι τους άλλους. Μην ξεχνάς όσους ζουν σε αντίσκηνα. Όταν τα αστέρια μετράς πριν κοιμηθείς, να σκέφτεσαι τους άλλους. Εκείνους που δεν έχουνε πού να πλαγιάσουν. Όταν ελεύθερα μιλάς, να σκέφτεσαι τους άλλους. Εκείνους που δεν τους αφήνουν να μιλήσουν. Και καθώς σκέφτεσαι εκείνους τους άλλους, στον εαυτό σου γύρισε και πες: «Αχ και να ήμουν ένα κερί στο σκοτάδι».
